“Bursa ışıklar içindeydi. Camı açtı Miray, içeri ıhlamur kokusu doldu. Bahar bütün güzelliği ile gelmişti. Yağıp ağaçları ıslatıp geçen yağmur, güllerin üzerinde ışık oyunlarına ev sahipliği yapan damlacıklar, ardından kokuları evlerin içine kadar ulaştıran esinti. Bahçe ışıklarının huzmeleri, uzayan kısalan gölgeler, devleşen kedicik, hepsi hepsi can şenliğiydi. Bahar sadece insan değil, insanın asla görmek istemediği, varlığını ciddiye almamakta ısrar ettiği mahlûkat için de uyanıştı.”

“Süleyman, Miray’ın gözlerinde yoktu, yaşamıyordu. Artık canını acıtarak da varlığını ona hatırlatamayacağına göre, sabırla bekleyecek, zaman denen o en iyi ilaca bırakacaktı her şeyi.”

“Gönlü veren Allah, sevdayı veren Allah, öyleyse utanmak değil, sevinmek lazım. Sevda mükâfattır, sizi Allah’a yaklaştırır. Siz hiç bülbülün zararını gördünüz mü? Güle şarkı söylemektir tek hali. Ruhlara kattığı şifa bu sevdadandır. Mecnun’u Leyla’ya, Kerem’i Aslı’ya, sonra da Allah’a götüren bu yoldur. Sevda yüreğini öyle genişletir ki, kul az gelir, doldurmaz, Rabbi istersin.”