Mihriban’ın bir anda dünyası karardı, ayakları yerden kesilmiş, dizlerinin bağı çözülmüşçesine olduğu yere yığıldı. Canı ateşe düşmüş gibi yanıyor, bedenindeki uzuvları, kafası, gözü, ağzı, yüzü yer değiştirmişti sanki. Tarifsiz acılar içinde kıvranıyordu. Kafasının açılan yarıklarından ılık ılık akan kanlar gözlerine dolmuş, her taraf kızıla bürünmüş, kan revan içinde kalmıştı.

“Cehennem bu olmalı herhalde,” dedi kendi kendine. Çünkü Mihriban’ın yaşadıkları cehennemden farksızdı.

Ağzından burnundan kanlar fışkıran Mihriban, dünyasından vazgeçmiş gibi yarı baygın bir halde yere serildi. Korkudan kuşlar gibi çığrışan, dibindeki yavrularının çığlıklarını bile duymuyordu.

Kamber öfkesini yenememiş olacak ki, atının gemini arkaya doğru asıldıkça doru at şahlanıp göğe doğru yükselirken adeta Mihriban’ın üzerinde ayakları dans ediyordu. En büyük kızı Cennet, babasının daha fazla zarar vermesini engellemek için, yerde çaresizce yatan annesinin üzerine kapaklandı.